Dikur beja hartime (2)...

Homazh: Perpara nje skene terrori (1994)

Ishte pragmbremje. Ne nje dite te zakonshme vere te shohesh nje diell tek perendon i perflakur nuk eshte e jashtezakonshme, por ai reflektim i pjesshem i diellit tek copezat e guackave mbi parmakun e dritares qe i tille. Ai shkelqim kristalor u jepte nje njgashmeri tmerruese me copera jete te thyera ne mes. Angushtia e dites ishte e madhe.

Ai, doktori i mesuar me fatkeqesine ishte tronditur deri ne palce.
Vajza te asfiksuara nga helmi. Pleq me fytyra te zbardhura, me floke te thinjura e te shpupurisura si nga nje ere shekullore. Gishta te ngerthyer a thua se ishin duke shkruar germen e fundit te mallkimit mbi epitaf. Dhe ne krah te tyre studentë e studente ne lule te jetes qe u ishte hequr e dretja e vazhdimit te saj. Bukuri te verteta. Floke Helenash te vdekur pergjithnje, buze te hapura qe kerkonin sqarime per te ligen qe u behej.

Ai ishte llahtarisur. Ai, sjellesi i jetes, doktori, Prometeu i sotem, s'kishte mundur te bente asgje. Hakmarrja pa shkak e pushtetmbajtesve serbe kishte bere nje tjeter krim te paprecedent. Me kot shkrimtaret perpiqeshin te flisnin per lincimin e njeriut. Ai ishte deshmitar i vertete i terrorit. Terror kudo. Ne shkolla, ne rruge, ne lokale, gjithekund. E megjithate ky terror s'do te mund te hynte kurre ne zemra.

Se dhimbja i ra gurit dhe e cau, i ra drurit dhe e thau, i ra njeriut e ai e duroi. I vetem ndoshta me dhimbjen e tij. Por asnjehere i vetem ne mendim. Gjithnje me shoke plot, pa friken e luanit te zene ne gracke, pa friken e terroristeve.