Fotoja eshte nje lajmerim ne nje gazete. Teksti lexon si me poshte:
"Kerkoj nje burre me mbiemrin Kristensen emri nuk me kujtohet, me orgjine nga Alborg. Je 75+ vjec. Punove ne Suedi veren dhe vjeshten 63 ne Lidköping dhe Uppsala. Me mban mend mua Ann-Marie (Millan). U takuam shume here ne Lidköping. E mbajtem kontaktin permes mikeshes sime Ruth Ört sepse une nuk isha e lire.
Te kam menduar keto 50 vjet, kam pyetur c'ndodhi ne jeten tende, shpresoj te kesh qene i lumtur. Nese jeton ende dhe e sheh kete njoftim kontakto gazeten, ata kane adresen time."
Lajmerimi perhapet faqeve te Facebookut si imazh romatizmi, shprese dhe prove e mbijeteses se dashurise. Natyrisht.
Mua nderkohe ky njoftim me ben te reflektoj. Per ikshmerine e shpreses. Per brishtesine e ndjenjav
e. Per njerezit qe detyrimisht dhe pakthimshmerisht zgjedhin te sigurten para te paditures dhe jetojne 50+ vjete me koken pas sepse kur e paten mundesine nuk guxuan. Sepse nuk i besuan vetes e as dashurise se tyre. E aq me pak tjetrit. Mundesite merren ose harrohen. E nese s'jane atje krijohen. Te jetosh gjithe jeten me "ne se.." do te thote te jetosh pergjysem.
Nuk e di c'i ndau, e as c'i bashkoi, Kristensenin dhe Millen. Di qe te pakten njeri prej tyre ka jetuar me koken pas e ajo nuk eshte jete. Jeta nuk mund te jete nostalgji. Kujtimet jane nje gje. Jeta dicka tjeter. Mund te jete absurde po ne ate absurditet ka vend per jete te kitheta qe papritur behen paralele.
Nese eshte e mundur...ajo qe deshiron.. eshte e bere.
Ne qofte e pamundur...ne e deshiron...do te behet.
E rendesishme eshte qe rrathe koncentrike te deshires, jetes, realizimeve te kene pikenisje veten dhe limit qiellin.
No comments:
Post a Comment